31.05.2019 Ankara

İnsan çok sevdiği bir şeyden uzak kaldığı zaman amansız bir boşluğa düşmüş, sanki nefessiz kalmış ama her an iyi olacakmış gibi hissediyor. Yazmanın büyüsü diye bir şey var ve ben iki seneden uzun  bir süredir uzağım bu dünyaya. Yaşanılan ne varsa dışa vurmak, bununla baş etmek oldukça zor oluyor.Kaçıyorsun ama çözümün bu olmadığını da biliyorsun ama tekrar buradayım işte. Yeniden başlamak istiyorum, daha çok kalmak belki de. 

Sanki yeniden yürümeyi öğreniyorum ya da anlamsız cümleler ile konuşmaya çalışıyorum. İlk defa aşık olmuşum gibi öylesine bir his bu. İtiraf etmem gerekiyor ki mutluyum yine de. Yavaş yavaş ama emin, tane tane ama keskin, bilinmez gibi ama net. 

Anlatmak istiyorum, cümlelerin basitliğine aldırmadan yazmak. Düşünmeden, her şeyi buraya sığdırmak. Her şey olmasa bile beni anlamanızı, okumanızı istiyorum. Kendimi bildim bileli yaptığım, yaşadığım her şeyin hiç olmuş haline bakarken buldum kendimi. Hırsım bana zarar verdi, kazanmak isterken kaybettiğim her zarar için tekrar ayağa kalkmak zorunda kaldım. 

Bu süreçte düşündüm. Kenarda köşede sakladığım hatalarımı topladım, daha çok sarıldım onlara. Unuttuğum her şeyi tek tek hatırladım. Hatırlayıp sustuklarıma ise veda ettim. 

Ve artık hazırım. Çünkü yaşam başlangıcı ve sonu belli olmayan en güzel hediyedir. Herkese adil davranmaz elbette. Bazen güzellikleri  verir, bazen de mücadele gerektirir. Ama zor olan her daim kalıcıdır.